Afgelopen week in De Pont het werk gezien van Katharina Grosse. Aanvankelijk dacht ik nog dat de beschilderde ballonnen een overweldigende uitwerking op mij zou hebben. Echter het is een nietszeggend en zo volkomen onsamenhangend geheel ( letterlijk en figuurlijk ) waardoor ik het niet als een nieuwe dimensie in de schilderkunst ervaar. Is het speelgoed of een uitvergroot feestartikel ?

Haar schilderijen die ik toch niet als installatie kan typeren, ook niet in relatie tot de ballonnen, zijn alleen maar groot. Hier en daar een fragment waar mijn oog naar toe trekt maar als geheel heeft het veel weg van inhoudsloze schilderkunst.

Het verhaal in de begeleidende brochure over de techniek van Grosse is aardig om te weten maar het voegt niets wezenlijks toe aan het schilderij. Het is een leuk verhaal over hoe je een ‘ schilderij ‘ bij elkaar spuit. Uiteindelijk komt bezieling niet tot uitdrukking. Hetgeen ook beschreven is: ‘ het directe contact tussen hand en te beschilderen oppervlak is verbroken ‘.

Na een paar keer kijken inspireert het werk mij niet meer. Het maakt niet uit of er nu vijf of twintig werken hangen. Wat hooguit overblijft is even het moment van effect, kortstondig. Het beeld ben ik daarna gauw vergeten. De kunstenaar Grosse wil zich van te voren geen beeld vormen van het eindresultaat en dat klopt helemaal.

Gelukkig waren er de foto’s van Wil Dusseldorp en het werk van Anish Kapoor. Dus wellicht toch reden om naar Tilburg te reizen.